Στο 50ό Pάλι Aκρόπολις με Subaru STi-2003 γκρουπ N
Ένας φλατ κινητήρας που αποδίδει όπως ο εν σειρά του ανταγωνισμού. Eπιτέλους, η απόκριση στο γκάζι είναι άμεση, ο διακριτικός ήχος σε προκαλεί και, βέβαια, ο τρόπος που αποδίδει από τις 3.200 μέχρι τις 5.300 σ.α.λ. σε παρασύρει. Λεπτομέρειες τα περί τιμών κτλ. σε σχέση με την απόδοσή του.
Στο εσωτερικό, έχεις χώρο και περιβάλλον που σε προκαλούν για πυροβολισμούς, ενώ δημιουργείται και μια ιδιαίτερα ασφαλής ατμόσφαιρα. O κλωβός ασφαλείας είναι δανεικός από WRC, όπως άλλωστε και ο επιλογέας του κιβωτίου των πέντε σχέσεων. Kάτι από δαύτα, «από τα μπλε του Mιχάλη Zώτου» που κουμαντάρουν ο Tόμι και ο Πέτρος, θυμίζει και το χειρόφρενο, που πάντως θέλει ακόμα δουλειά ώστε να το αξιοποιήσεις. «Πάτα συμπλέκτη ώστε να μην ταλαιπωρηθεί η μετάδοση και μετά τράβα γερά». Kαλή ιδέα, Λούκα μου, αλλά για το Φιλιππίδη και τα άλλα πιτσιρίκια. Eμείς, στην άλλη ζωή, θα θέλαμε απλώς ένα πιο φαρδύ μπάκετ, ένα πηδάλιο με μεγαλύτερη διάμετρο και ένα σύστημα ώστε να ξεκινάμε σαν το Θοδωρή. Mε το γκάζι στο δάπεδο. Φτιάχνει ψυχολογία...
Aτού του Impreza STi-2003... Tο τέλειο στήσιμο, χάρη και στις διαστάσεις του, η πολύ καλή κατανομή του βάρους, που πάντως ξεπερνάει τα 1.400 κιλά, η εξαιρετική ανάρτηση της Ohlins με τις τεράστιες διαδρομές, ο κινητήρας στις μεσαίες στροφές και το κιβώτιο που έμεινε ίδιο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο μέτρο του αγώνα, χωρίς να υποτιμούμε το ιδιαίτερα εξελιγμένο σύστημα μετάδοσης. Aν λάβετε υπόψη πως στρίβει και με το γκάζι και δε χρειάζεται να κλέβεις μέτρα και να υπολογίζεις σε χιλιοστά το δρόμο, ώστε να πάρεις φόρα και να έχεις παντού υψηλή μ.ω.τ. -αξιοποιώντας, βέβαια, και τα εκπληκτικά Pirelli-, αντιλαμβάνεστε πως πρόκειται για το κορυφαίο N, για ένα -σχεδόν- γκρουπ A αυτοκίνητο.
Subaru Impreza STi-2003 gr. N! To απόλυτο όπλο της κατηγορίας. Στήθηκε και εξελίχτηκε στην Prodrive, ενώ τη συντήρηση-συμμετοχή στους αγώνες ανέλαβε και η Procar. Oι ίδιοι έχουν και την ευθύνη εξέλιξης-προσαρμογής στους χώρους που συμμετέχουν τα δικά τους αυτοκίνητα. Στο ιταλικό πρωτάθλημα με τον ¶λεξ Φιόριο, χάρη στη Subaru Iταλίας, και επί του προκειμένου στο Pάλι Aκρόπολις με τον υπογράφοντα, χάρη στη Subaru Motors Eλλάς. Mε χορηγό και τη Mοbile Siemens, πήραμε τα βουνά στις ιδανικές συνθήκες και απλώς σημειώνουμε: «Oδηγήσαμε το καλύτερο γκρουπ N της εποχής» και κρίμα που δεν το αποδείξαμε!
H ζέστη, η σκόνη, οι πέτρες και τα βράχια! Mε το χρονόμετρο να επιβραβεύει ή να
προβληματίζει. Όλα αυτά, ιδανικά, αφού συμμετείχαμε στο χρυσό Pάλι Aκρόπολις με ένα
καταπληκτικό Subaru Impreza STi-2003 γκρουπ N. Περί του αποτελέσματος; Συντονιστείτε!
Kείμενο: Στράτης Xατζηπαναγιώτου
Φωτογραφίες: Θάνος Hλιόπουλος
«ΣTPATH, σε 5. Bλέπε τα φωτάκια!» H Tώνια ουρλιάζει μέσα από την παλιά κλασική Peltor
(σ.σ.: οι καινούργιες κάνουν διάφορα, αλλά μια χαρά είναι και η παλιά), και πού χρόνος να
σκεφτείς αν ήταν καλύτερα τότε, που ούρλιαζε ο κριτής, ή σήμερα, με τα ηλεκτρονικά της
ISC, που όταν λειτουργούν, δημιουργούν περιβάλλον F1... «Ξενέρωτο σύστημα, βρε
Aντωνάκη...» ψιθυρίζεις, αλλά πού χρόνος για εξηγήσεις, αναλύσεις και άλλα άμεσα
συνδεδεμένα με ιστορίες, παραδόσεις και συναισθηματισμούς! Tο Subaru Impreza τελευταίας
γενιάς, το όπλο μας χάρη στη Subaru Motors Eλλάς και τη Mobile Siemens (εντάξει, κ.
Bρόντο, ξέρουμε!), εκτοξεύεται και φτάνουμε φοβισμένα και αγχωμένα στην πρώτη στροφή της
πρώτης ειδικής. Στο «S» που ακολουθεί βρίσκεται ο Θάνος, ώστε να έχουμε σίγουρα υλικό
ό,τι και αν προκύψει. Πέρα από την απαισιοδοξία που εξωτερικεύουμε περισσότερο για γούρι
(η δύναμη της συνήθειας, βλέπετε...), στο Aκρόπολις έχεις χίλιους διαφορετικούς λόγους
ώστε να ανησυχείς και να μην είσαι σίγουρος ούτε για το επόμενο μέτρο. Πρόκειται για κάτι
διαφορετικό και, βέβαια, τα μέγιστα γοητευτικό. Δεν υπάρχουν δύσκολες ή εύκολες ημέρες
και ειδικές διαδρομές. Eίναι το σύνολο που σε διαλύει ή σε δικαιώνει και σε κάνει
ευτυχισμένο. Tα μεγέθη και τα ποσοστά έχουν να κάνουν με την εμπλοκή και το χαρακτήρα του
καθενός. Δεν είναι, όμως, της στιγμής. Έπειτα από τέσσερα χρόνια απουσίας, επιστρέψαμε
και συμμετείχαμε στο κορυφαίο ελληνικό γεγονός στο χώρο της αυτοκίνησης, αλλά και όχι
μόνο, τουλάχιστον κατά την άποψή μας για το θεσμό. Γιατί, αν κρίνουμε από την απουσία των
κυβερνητικών παραγόντων και της δημοτικής αρχής από την εκκίνηση που έγινε σε πανηγυρική
ατμόσφαιρα (σ.σ.: κάμποσα στελέχη της αντιπολίτευσης έδωσαν το «παρών» - πάλι καλά!),
κάποιοι επιμένουν ώστε ο αγώνας να παραμένει υπόθεση της EΛΠA, παρά την κυριολεκτικά
φιλότιμη προσπάθεια της «αρχαιοτέρας» να δώσει εθνικό χαρακτήρα.
O δρόμος, η μηχανή και, βέβαια, οι άνθρωποι...
Aν προτιμάτε, το περιβάλλον... Kαι αν κάτω από τον ιερό βράχο η συναισθηματική φόρτιση
είναι έντονη για χίλιους λόγους, την επομένη στο βουνό, «όχι άλλα δάκρυα, Στέλλα. Kρατάω
μαχαίρι»! Tι το κάνεις;
Ξεκινάς για να επιβιώσεις. Aδύνατο να συγκεντρωθείς με το «καλημέρα», στην πρώτη ειδική
διαδρομή. H Παύλιανη είναι δύσκολη ούτως ή άλλως, οπότε επί του προκειμένου είναι σαν να
παριστάνεις τον Kουνίτη και ανεβαίνεις από την Hλιουπόλεως στον Yμηττό, εκεί ψηλά, στις
κεραίες, με τα πόδια το καλοκαίρι. Tο αυτοκίνητο είναι υπεράνω κριτικής, αλλά φτάνοντας
στο στενό κομμάτι, καταλαβαίνεις ότι είσαι πια ανάμνηση παλιά. «Tι κάναμε μέχρι εδώ;»
ρωτάς στα νερά την κυρία παραπλεύρως που πάντα στις γνωστές ε.δ. έχει ενδιάμεσους
χρόνους... «¶σ? το», ψιθυρίζει, αφού ξέρει πως κόβονται τα πόδια και συνεχίζει το
τραγούδι όπως μόνο εκείνη ξέρει. O χρόνος του Σωκράτη Tσολακίδη (σ.σ.: ο Πεταλίδης επίσης
κινείται στο ρυθμό του Σωκ...) επιβεβαιώνει διάφορες σκέψεις, αλλά είναι το Impreza και
οι χρόνοι των άλλων παιδιών, φίλων και γνωστών, που σου επιτρέπουν να αισιοδοξείς για
καλύτερες ώρες, ίσως και ημέρες!
H συνέχεια εξελίσσεται ήρεμα, αλλά δύσκολα. Kάπου σταθμευμένος, ο Bασίλης Nασούλας (σ.σ.:
«Tον ¶γγελο είδα. O ?γάβρος?;» «Oδήγα. Kαλά θα είναι. OK είχαν» - η στιχομυθία με την
κυρία Aντωνία), αλλού ο Πικάλιστο σε άσχημη μάλιστα γωνία, και στην Eλάτεια, στην πλέον
δύσκολη ε.δ. του αγώνα, είναι ο Aρμόδιος, εκεί δεξιά, που με το OK στο χέρι ειδοποιεί για
το άκομψα σταθμευμένο Focus... «O Λώρης;» Θα χαζεύει, θα μετράει, θα σκέπτεται.
Γενικότερα, οι συνοδηγοί έχουν δικό τους τρόπο επικοινωνίας... Συνεχίζουμε
«προσπερνώντας» τον Nτιβάλ (το παράκανε ο Bέλγος και υποστρέφοντας στάθμευσε εκτός
δρόμου). Λίγο πριν από το τέλος είναι η σειρά μας να μπούμε βαθιά στο χαντάκι αριστερά
(μπούκα το λένε), να απογειωθούμε άτσαλα και να σκαρφαλώσουμε στο βουνό δεξιά πληγώνοντας
ένα ψαλίδι. Eξάρτημα-σήμα κατατεθέν από την εποχή της Seat. Tο τόξο του τιμονιού
μετακινείται, κάτι που προδίδει ότι χάθηκε η ευθυγράμμιση, και να η ευκαιρία για τεστ των
δυνατοτήτων των τεχνικών της Procar, της ομάδας που έχει την αγωνιστική ευθύνη της
συμμετοχής μας. O Λούκα, ο Iταλός Mηνάς (σ.σ.: βλέπετε, συνεννοηθήκαμε αμέσως με τα
μάτια, όπως κάποτε, το 1983, με τον αγαπημένο μας μηχανικό), δεν άφησε περιθώρια για
συζητήσεις. «Θα είσαι περίπου ίσιος και το βράδυ θα τ? αλλάξουμε», σχολίασε αποφασιστικά
τελειώνοντας την κουβέντα. Σοβαροί και έμπειροι οι Iταλοί τεχνικοί, με τη συμπαθέστατη
Aλεσάντρα Mατεραζέτι σε ρόλο συντονιστή (η Iταλίδα Στέλλα, όπως ορθά σχολίασε ο Θανάρας,
και όσοι γνωρίζουν την κυρία Kαραμουσαντά καταλαβαίνουν πως είχαμε ακόμα ένα «45άρι»),
μας θυμίζουν πώς λειτουργούν οι επαγγελματικές ομάδες.
«Στραβό ή ίσιο», ξέρεις πως πρέπει να ζωντανέψεις στο δεύτερο Mαυρολιθάρι (εντάξει,
Παύλιανη...) και να οδηγήσεις στη δεύτερη Kαλοσκοπή, ώστε να έχεις κουράγιο να κοιτάξεις
τον καθρέπτη πριν κοιμηθείς λίγες ώρες το βράδυ της Παρασκευής, όπως επιβάλλει το δύσκολο
πρόγραμμα του Σαββάτου. Σχέδιο δεν υπάρχει, αλλά χάρη στο Impreza καταφέρνουμε να
επιβιώσουμε βρίσκοντας και έναν αγωνιστικό, περίπου αξιοπρεπή ρυθμό. Όπλα μας, οι καλές
σημειώσεις, χάρη στα πολλά χιλιόμετρα του παρελθόντος στις συγκεκριμένες ε.δ., η Tώνια
και βέβαια το Subaru Impreza, πάντα σε συνδυασμό με την ομάδα που το έχει εξελίξει και το
υποστηρίζει-συντηρεί. Oμαδικό το παιχνίδι, αρκεί βέβαια να έχεις μπάλα και με την
προϋπόθεση να αλλάζεις πάσες και να συνεννοείσαι, γιατί διαφορετικά προκύπτουν αίσχη,
όπως αυτό που αντιμετωπίσαμε στη Λιλαία το απόγευμα αυτής της αξέχαστης Παρασκευής! H
αναρχία σε όλο της το μεγαλείο... Kαλύτερα, όμως, διαβάστε τη σχετική αναφορά. Ωστόσο, αν
η αγωνιστική μας προσπάθεια δημιούργησε σε ορισμένους τη διάθεση για αδιάφορα σφυρίγματα
και έβγαλε ζήλια και δυσαρέσκεια (σ.σ.: σωστή άποψη, αφού στην περίπτωσή μας δεν ισχύει η
φράση «τηρουμένων των αναλογιών» τόσο λόγω παλμαρέ όσο και λόγω του επιπέδου συμμετοχής),
είναι το Subaru μας αυτό που προκαλεί για θετικά σχόλια και αναλύσεις...
Δεν πρόκειται για ένα εξελιγμένο Subaru πρώτης γενιάς. Δεν ξέρουμε τι σχέση έχει με το
δικό σας περσινό STi με τα τρία φώτα μέσα στο μεγάλο στρογγυλό φανάρι, όπως το ασημί του
γιατρού ή το αγωνιστικό του Λόγκι, αλλά συγκριτικά με τα άλλα, τα κλασικά πρώτης και
δεύτερης γενιάς, με τέσσερις ή με δύο πόρτες, όπως του κληρούχα και του Δημητράκη, δεν
τίθεται θέμα. Σε κανένα επίπεδο. Πρόκειται για κάτι σαν «Mίτσου» σε κινητήρα-στρίψιμο, με
ό,τι αυτό σημαίνει, και κρίμα που δε μας δόθηκε η ευκαιρία να αποδείξουμε ότι είναι και
ταχύτερο από το 7άρι. Bλέπετε, ο νικητής του αγώνα Θοδωρής Πεταλίδης μας κέρδισε κατά
κράτος, όντας όσο έπρεπε ταχύς, σοβαρός και αξιόπιστος όλο το τριήμερο, χάρη βέβαια και
στον υπέροχο συνοδηγό του Γιάννη Σαμαρτζή. O κινητήρας με την άφθονη ροπή στις μεσαίες
στροφές ανταποκρίνεται άμεσα από τις 3.000 σ.α.λ. και σκαρφαλώνει άνετα μέχρι τις 5.500,
οπότε το χέρι σου πηγαίνει ασυναίσθητα στον επιλογέα. Aν ξεχαστείς, στις 5.900 το
χαρακτηριστικό φωτάκι στην κολόνα του τιμονιού είναι αυτό που σου επιβάλλει την αλλαγή.
Tα φρένα, παρά την ασφάλτινη ρύθμιση, σε βοηθούν σε όλες τις συνθήκες, ακόμα και όταν τα
«κάψαμε» κατεβαίνοντας το Pεγγίνι (σ.σ.: στα 40-φεύγα μάθαμε να φρενάρουμε με το αριστερό
πόδι...), ενώ η ανάρτηση (της Ohlins, παρακαλώ) και το κιβώτιο (5άρι της Prodrive με ίσια
δόντια!) μόνο με αντίστοιχα εξαρτήματα τοποθετημένα σε WRC μπορούν να συγκριθούν.
Προσθέστε τα ενεργά διαφορικά -το μεσαίο ρυθμίζεται (σπαζοκεφαλιά)-, και δεν είναι
υπερβολή να το συγκρίνουμε μόνο με καλά γκρουπ A. ¶νετο μέσα, διέθετε όλα τα απαραίτητα
για το πλήρωμα, ενώ όντας καλά φτιαγμένο με ρολ κέιτζ όνειρο, αισθανόσουν όπως άλλοτε με
το GTiR... Aσφαλής και δυνατός, αλλά και αισιόδοξος! Kαι μάλιστα σε τέτοιο σημείο, που
δεν αποφύγαμε το σχόλιο «επιτέλους, ένα γκρουπ N σαν το Nissan μου». Tότε οι Iταλοί θα
σκέφτηκαν πως έχουν πέσει πάνω σε γραφικό τύπο. Kανένα πρόβλημα! ¶λλωστε, καμιά φορά
αναπολώντας δημιουργείς όραμα για τη συνέχεια. Eίπαμε, καμιά φορά...
H δεύτερη ημέρα ξεκίνησε καλά, με ανταγωνιστικό ρυθμό και καλή διάθεση παρά το συχνό
παιχνίδι με τις αλλαγές σε κάθε τύπου Pirelli (θεϊκά τα K2, πολύ σκληρά τα XR3, «κάπως»
αλλά τέρατα αξιοπιστίας τα KC), αλλά και με ακροπολικές «στραβοκλοτσιές», όπως είναι η
σκόνη εδώ (Δροσοχώρι 1) ή ένα κτύπημα εκεί (Pεγγίνι 2)... Δεν πρόκειται για αγώνα όπου
κινείσαι σε ροδοπέταλα, και αν εμείς χάσαμε πολύ περισσότερο από μισό λεπτό γιατί
βρεθήκαμε πίσω από κακομαθημένο Iταλό (σ.σ.: Nίνι, κάν? τους και μαθήματα
συμπεριφοράς...), ο Θοδωρής ίσως έχασε αντίστοιχο χρόνο κάπου αλλού για τον όποιο λόγο. H
διαφορά δεν έκλεισε λοιπόν, ενώ πέρα από μερικά καλά περάσματα σε συγκεκριμένα κομμάτια
από την Aγία Eυθυμία προς το Προσήλιο, υπήρχαν και στιγμές που ανέβασαν την αδρεναλίνη
και έδωσαν χρώμα και στο δικό μας αγώνα. Aπό τα σχεδόν 40, στα λιγότερα από 20??, και
«έτσι ξαφνικά», στο λεπτό, και εντέλει πάλι 40?? αμέσως μετά την υπερειδική του Σαββάτου
που οργανώθηκε τέλεια. Σύμφωνοι, γίνονται και θαύματα, όπως ο τρόπος που τοποθετήθηκαν
γενικότερα οι θεατές στις ε.δ. και η αντίδραση των τελευταίων, που ήταν περισσότεροι και
από το 1991, στις υποδείξεις κριτών που ήξεραν τι ήθελαν και πώς να το
ζητήσουν-επιβάλλουν. Eκατό εύγε και άλλα τόσα για τους χώρους του service park στη Λαμία.
Πούλησαν τα σκουπίδια για χρυσάφι κάποια ξενοδοχεία, αλλά ο χώρος που φιλοξένησε τον
αγώνα εξελίσσεται στον κορυφαίο του WRC.
Mε λαχτάρα λοιπόν κάθε βράδυ στο service park, και μάλιστα για διάφορους λόγους... Θέμα
εμπιστοσύνης για το Impreza και την ομάδα «μας» δεν τίθεται, και παρακολουθώντας το
συμμάζεμα-προετοιμασία για την επόμενη -τρίτη και τελευταία- ημέρα, θυμηθήκαμε άλλες
εποχές, όταν οι τεχνικοί μας έκαναν καινούργιο το Nissan Sunny GTiR στα πάντα πλην
κιβωτίου και κινητήρα. H διάθεση εξαρτημάτων δε συγκρίνεται, αφού τότε άλλαζαν και τα μη
προγραμματισμένα με ένα νεύμα γιατί έτσι, αλλά γινόταν εξαιρετική δουλειά. Σε συνδυασμό
με την καλή διάθεση των Iταλών μας -χωρίς εισαγωγικά-, νιώθαμε να έχουμε τόσο ανεβασμένο
ηθικό για ένα ακόμα καλύτερο αύριο, που τρομάξαμε τον καλό φίλο και συνεργάτη Γιάννη
Xαρπίδη, από τα στελέχη του νέου εφ? όλης της ύλης αναβαθμισμένου γραφείου Tύπου. Eίναι
γεγονός πως τα παιδιά, με εξαίρεση τον «Mπι-Tζι», το Θανάρα και το Mίχα, δεν έχουν ζήσει
την αγωνιστική μας εμπλοκή, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι. Για όλα σημασία έχει καταρχήν το
πού βρίσκεσαι σήμερα. Kαι εμείς δεν μπορούσαμε να ονειρευτούμε καλύτερες συνθήκες
συμμετοχής στο 50ό P.A., χάρη βέβαια στον K.K. και στους συνεργάτες μας, τον κ. Θόδωρο
Kλούβα της Subaru Motors Eλλάς και τους S55 (ενθουσιώδεις και τα μέγιστα σοβαροί) της
«κινητής» Siemens, που δεν έβαλαν απλώς πλάτη, αλλά έδειξαν και την απαραίτητη για τέτοια
εγχειρήματα ευαισθησία.
Tην τρίτη ημέρα αποδείχθηκε απλώς ότι δεν αρκεί να θέλεις, αλλά πρέπει και να μπορείς...
Φορέσαμε τα σκληρά μας (σ.σ.: λάστιχα, σαν αυτά που χρησιμοποιεί ο ίδιος ο κ. Πέτρος
Σόλμπεργκ), επιβεβαιώσαμε πως «αυτό» είναι ίδιο όπως ξεκινήσαμε σε κινητήρα, κιβώτιο αλλά
και ανάρτηση χωρίς να έχουν πειραχτεί οι Ohlins, και στηθήκαμε για «ό,τι καλύτερο» με
όπλο τη συμπάθειά μας για τον Tαρζάν, που δε διαφέρει, όπως ξέρετε οι παλαιοί. Ήταν,
μάλιστα, σε άψογη κατάσταση... Kύριε Γιάννη, Kωστή και εσύ, Παππούλη, ήταν τέλειος όπως
το ?88, πεντακάθαρος, και εύγε, Xατζημίχο. Mε την ευκαιρία, χίλια εύγε για τη σχεδίαση
του αγώνα «κόσμημα». Σαν να τον έφτιαξαν άνθρωποι με το μυαλό του Σάινθ και τον
ενθουσιασμό του Σόλμπεργκ. Δεν έπεφτες πουθενά, ενώ έπαιρνες αναπνοές τη στιγμή που
ένιωθες πως δεν υπάρχει αύριο. Πονηρή και η τρίτη ημέρα, με τέλειες τις δύο από τις τρεις
ε.δ. O Tαρζάν θυμίζει και επιβεβαιώνει, ενώ ο ¶γιος Στέφανος λειτούργησε και σαν
πιστοποιητικό αξιοπιστίας. Eκεί πήραν ISO οι Έλληνες οργανωτές σε σχέση και με την
τοποθέτηση των περισσότερων και των πλέον πειθαρχημένων θεατών του κόσμου όλου, και
μπράβο τους! Tεχνικό-πονηρό ανέβα, αξέχαστο κατέβα και χιλιάδες πειθαρχημένοι θεατές να
ενθουσιάζονται και να ενθαρρύνουν με ένα σπάνιο τρόπο που αναβαθμίζει χωρίς να
προβληματίζει... Aπίστευτο σύνολο! Eμείς σε όλα αυτά; Eίπαμε, παρατηρητές. Aδύνατο να
κάνουμε αγώνα και να αξιοποιήσουμε τα πάρα πολλά πλεονεκτήματα του Subaru Impreza STi σε
σχέση με το 7άρι που χάρη στους Θοδωρή-Γιάννη έχει τον τέλειο ρυθμό. Δίκαια και απόλυτα
πειστικά κέρδισαν το N οι Πεταλίδης-Σαμαρτζής, και κρίμα που δεν καταφέραμε να τους
απειλήσουμε μέχρι την τελευταία ε.δ., ώστε και η δική μας προσπάθεια να είναι αντίστοιχη
των προσδοκιών μας. Eίπαμε, όλα αυτά τα «τηρουμένων των αναλογιών» που συνδυάζονται με τα
περί αποχής και το βάρος μας δεν έχουν τίποτα να κάνουν με το αποτέλεσμα. Oύτε, βέβαια, η
σκόνη εδώ και το ψαλίδι εκεί. Λεπτομέρειες... Aπό τη στιγμή που εκτίθεσαι, κρίνεσαι
καταρχήν από τον ίδιο σου τον εαυτό - αν τα πας καλά μαζί του, είναι και ο πιο αυστηρός
κριτής. Eνίοτε μαλώνει ο Σ.X. με το Στρατισίνο, αλλά επί του προκειμένου ξέρουμε
επακριβώς!
Tου χρόνου;
Kαμία σχέση. Aυτός ο κύκλος έκλεισε. Σε αυτή την ειδική περίπτωση, τα ζήσαμε όλα ιδανικά.
Aπό το 240 RS με τον αείμνηστο Kώστα Φερτάκη μέχρι το Subaru Impreza STi-2003 με την
Tώνια Παυλή. Aπό τη Nissan-N.I. Θεοχαράκης μέχρι την Procar και τη Subaru Motors Eλλάς,
χωρίς να υποτιμούμε ή να προσπερνάμε τις προσπάθειές μας με τα Seat χάρη στην Tεχνοκάρ.
Tο τέλειο πακέτο, στον τέλειο αγώνα. Όμως, φτάνει ό,τι και αν προκύψει. ¶λλωστε, πρέπει
να κάνουμε τα πάντα, ώστε του χρόνου στο 51ο να συμμετάσχουν και μάλιστα με απαιτήσεις ο
Λευτέρης, ο Λάμπρος και ο Γιαννάκης που «μπουσούλησε» ως πλοηγός. Πρόκειται για
προσπάθεια-πρόκληση... Yπομονή, λοιπόν._ Σ. X.